Na 57. Biennale Christine Macel zerwała ze sztuką polityczną oraz z koniunkturalnym rynkiem sztuki. Postawiła na oddziaływanie samych dzieł za pomocą farb i materiału. Dla francuskiej kuratorki sztuka wiąże się przede wszystkim z estetyką, emocjami, jest źródłem siły, jak i dążeniem do wykreowania lepszego, humanitarnego świata, oferującego człowiekowi bogactwo doznań.

Prezentujemy przegląd najciekawszych polskich płyt z pierwszego kwartału bieżącego roku. Absolutnie nie ma powodów do narzekań!

W 2012 roku kanadyjscy studenci strajkowali przeciw rządowej decyzji podniesienia czesnego. Przestali uczęszczać na zajęcia i wyszli na ulice. Mały bunt przerodził się w ogromną rewoltę przeciwko filozofii reprezentowanej przez kanadyjską władzę.

Interesują mnie prawa kobiet. Dlatego odwiedziłam oddział położniczy szpitala miejskiego w Manili. Było to niesamowite miejsce, słuchałam rozmów personelu z pacjentkami na temat świadomego planowania rodziny. Obserwowałam kobiety pomagające sobie wzajemnie.

W 2012 roku londyńskie targi Frieze Art Fair otworzyły swą filię w Nowym Jorku. Zainspirowany tym wydarzaniem artysta Eric Ginsburg stworzył podczas ich trwania niewielkie miejsce dla prezentacji sztuki o nazwie Fridge. Od pięciu lat Targi Sztuki Fridge odbywają się dwa razy w roku, w maju, w Nowym Jorku, podczas Frieze Art Fair oraz w grudniu, w Miami Beach, paralelnie do Art Basel Miami.

Przyjeżdżając w latach 1994-1995 do Nowego Jorku, najchętniej spacerowałam wokół dzielnicy Soho. Krążyłam po ulicy Broadway na dolnym Manhattanie, nieopodal galerii wystawiającej moje rysunki. Odkryłam wtedy mieszczący się przy ulicy Green bar kawowy Dean & DeLuca.

Koniec roku zbliża się wielkimi krokami, więc nim zaprezentujemy pełne podsumowanie tego, co działo się w polskiej muzyce od stycznia do grudnia, pora w ramach rozgrzewki rozpocząć od wyróżnienia kilku szczególnie istotnych rodzimych wydawnictw z ostatnich miesięcy.

To, co zobaczyłem na murach Wrocławia, skłania mnie do przekonania, że z malowaniem po ścianach jest trochę jak z samą Polską. Każde poruszenie ręki jest z innej parafii, każda kreska pędzi gdzieś w sobie tylko znanym kierunku, bez ładu i składu, nie wiadomo gdzie, wszystko razem wzięte poplątane i pomieszane.

Za czyjąś radą trafiłam do sklepiku „Tabac” i rzeczywiście sprzedawano tam znaczki. – Do Europy? – zapytał sprzedawca, ale kiedy potwierdziłam, że tak, coś w moim akcencie czy ubiorze wydało mu się nie zgadzać, uściślił pytanie: – A do jakiego kraju? – Do Polski, odparłam nieco zaskoczona, a on wtedy prychnął: – Jak do Polski, to nie do Europy!

Pracownia artysty nie należała do tych bezdusznych pomieszczeń, których fotografowania Rydet tak bardzo chciała uniknąć. Przestrzeń pełna była tworzących bardzo określony klimat przedmiotów. Znajdywały się w niej zarówno rzeczy niezbędne do pracy – lampy na statywach, odczynniki, liczne aparaty i obiektywy, jak i te służące odpoczynkowi.

Chcą krytycznie diagnozować, ale są zbyt niecierpliwi, by na dłużej zatrzymać się na jednej obserwacji. Wulgarni, zachłanni, bezkompromisowi. To pokolenie dwudziestoparolatków, opisywane przez jego reprezentantów – autorów i autorki, wchodzących do życia literackiego.

Tym razem kolejne dwie autorki-debiutantki mierzą się z różnymi odcieniami nieobecności lub hiperobecności matek: Jolanta Czarkwiani w Nie waż się! oraz Anna Augustyniak w Kochałam, kiedy odeszła.

Kontynuując zamysł przyświecający mi przy pierwszej części, pora na kilka najciekawszych w mojej ocenie polskich muzycznych propozycji maja i czerwca. Miłego słuchania!

Roman Vishniac wraz z rodziną przypłynął do Nowego Jorku w Nowy Rok 1941. Nie wiadomo, czy Marę, Lutę, Romana i Wolfa ktoś wypatrywał w porcie, jednak w mieście czekał już na nich świat, który zostawili za sobą – uwieczniony na negatywach Vishniaca, wywiezionych z Europy i ocalonych od zniszczenia przez znajomych fotografa.

Rubryka Współczesne dramaty w całości zostaje poświęcona najciekawszym sztukom, które aktualnie są wystawiane albo niedługo zagoszczą na deskach polskich teatrów. Cykl rozpoczynamy od Nic się nie stało Wacława Holewińskiego – uznanego pisarza, wydawcy, redaktora.

Jako uznany malarz, rzeźbiarz, grafik i fotografik, Beksiński powraca do odbiorców swojej sztuki w innym, tekstowym medium, w którym jest debiutantem. W tym medium Beksiński nie czuł się pewnie, bo sam nie upublicznił swoich literackich dokonań, które czekały na odkrycie aż do śmierci autora – zostały odnalezione podczas inwentaryzacji jego majątku. Jak zatem czytać teksty zebrane w tomie Opowiadań? Czy traktować je jako tekstowe uzupełnienie twórczości wizualnej?

Zapraszam do lektury cyklu, w którym w możliwie regularnych odstępach czasu postaram się o subiektywne przeglądy najciekawszych polskich płyt, jakie ostatnio pojawiły się na rynku. W części pierwszej proponuję raz jeszcze przyjrzeć się wartościowym albumom, które swoją premierę miały od 1 stycznia do 30 kwietnia 2015 roku. Wszelkie propozycje waszych ulubionych wydawnictw z tego okresu będą mile widziane w komentarzach!

Ubiegłoroczne i tegoroczne debiutantki (bo temat ten, co symptomatyczne, podejmowany jest przede wszystkim przez pisarki) dodają kolejne literackie głosy do matczyno-córczynej dyskusji, z której wyłania się mozaikowy portret intymnych związków, kładących się niepokojącym cieniem na jednostkowości dorosłych kobiet. Jakie to cienie?