W miesiąc prawie po ogłoszeniu literackiego Nobla, przyznanego jak zwykle za zachowawczość i ku pochwale cnót, we Francji przyznano Nagrodę Goncourtów. Osobiście uważam tę nagrodę za znacznie istotniejszą od Nobla, bo wprawdzie honoruje jedynie Francuzów, ale przynajmniej nie rości sobie prawa do uniwersalnych światowych wartości, których przecież podobnie jak Nobel – nie reprezentuje. W tym roku to symboliczne wyróżnienie dla najlepszej francuskiej powieści przyznane zostało Au revoir la-haut Pierra Lemaître.

Tematem przewodnim tego dużego festiwalu fotografii jest „pogranicze”, które dyrektor festiwalu Grzegorz Jarmocewicz interpretuje jako genius loci oraz jako zagadnienie intelektualno-duchowe. Dwie wystawy poruszyły problem pogranicza i okolic feminizmu, inne – starych technik,, fotografii inscenizowanej, fotoobiektu, a nawet twórczości interaktywnej o znaczeniu historycznym, choć mocno zakorzenionej w tradycji konceptualnej.

Jest takie zdjęcie Bohdana Paczkowskiego z początku 1965 roku, zrobione w Vence, na którym obok Jana Lenicy stoją Witold Gombrowicz i Sławomir Mrożek. Mrożek i Lenica przyjechali w odwiedziny do pisarza, którego od dawna podziwiali. Na zdjęciu po prawej Gombrowicz i Mrożek, ten pierwszy z przodu, ten drugi czai się za jego plecami. Spojrzenia Mrożka i Gombrowicza skierowane są w prawie tym samym kierunku.

Burza pięknych, rudych loków, słabość do tańca i baletu, a także inteligentnych, wizualnych prowokacji to cechy charakterystyczne Hal’er, która z wprawną elegancją konstruuje niepokojące obrazy, zestawiając melancholię i samotność z niczym nieskrępowanym hedonizmem oraz szczęściem. Każda jej realizacja, z pozoru niewinna i eteryczna, stanowi spójną narrację pełną napięcia, przyprawiającego widza o gęsią skórkę.

Jeden z mieszkających tu peruwiańskich poetów, Abraham Valdelomar, w takich słowach pisał o tym miejscu, idealnym, jak twierdził, do tworzenia poezji: „Przybywam do Barranco, aby obmyć mą duszę w przejrzystości nieba i wypełnić ją zapachem”

Joseph Mann żmudnym i pracochłonnym tworzeniu swoich modeli poświęca się tak bardzo, że nieraz trzeba go przywołać z powrotem do właściwego, pierwotnego zadania, jakim jest kręcenie obrazów. Dlatego też, jak opowiada w jednym swoich wywiadów artysta, najcenniejszą radą, jaką kiedykolwiek otrzymał, były słowa Matthew Day’a: „Odłóż to Joe i po prostu to nakręćmy” .

Yoann Lemoine, dla wtajemniczonych znany także pod pseudonimem Woodkid, to niezwykle zdolny fotograf i reżyser wideoklipów. Ten młody, bo urodzony w 1983 roku artysta, opowiada o sobie, że wychowywał się w środowisku pełnym historii z okresu II wojny światowej i podróży do Europy Wschodniej, gdzie sięgają korzenie jego rodziny. Dorastanie upłynęło mu pod znakiem rysowania, które zadecydowało o przyszłych losach artysty.

Polskiego duetu Kijek/Adamski chyba nie trzeba specjalnie nikomu przedstawiać. Obsypani deszczem nagród, w tym prestiżową, zdobytą

Film Małgośki Szumowskiej „W Imię…” zainaugurował pokazy konkursowe 63. Berlinale. Polska reżyserka poruszyła bardzo aktualny w Niemczech problem homoseksualizmu wśród księży. Od kilku lat społeczność niemiecka debatuje nad wizjami związanymi z reformacją kościoła katolickiego, zniesieniem celibatu oraz równouprawnieniem zakonnic i zakonników. W Polsce również dyskutowano na temat homoseksualizmu w kościele. Małgośka Szumowska przybliżając historię księdza geja, odważnie złamała narzucone przez kościół tabu.

Zaczyna się niewinnie. Biała ściana, zawieszony na niej obrazek i ludzka dłoń chwytająca czarny mazak. Brak jakiegokolwiek napięcia. Za to obecne jest przeczucie, że uzbrojona w pisak ręka zaraz zacznie mazać nieskazitelne ściany. Widz się nie myli. Gwałtowne ruchy niszczą białe przestrzenie, rysując bez ładu i składu, ale na pewno w rytm muzyki.

Lamenty okazały się przedwczesne, a plotki przesadzone. Doniesienia o likwidacji kolejnych wydawnictw pojawiają się ostatnio tak często, że pewnie przestały już nie tyle nawet szokować, co w ogóle dziwić. Tym razem padło jednak na firmę lubianą i szanowaną. Kiedy w ostatni poniedziałek lotem błyskawicy rozniosła się wieść o ogłoszeniu upadłości wydawnictwa słowo/ obraz terytoria, z pewnością więcej było zasmuconych i złorzeczących, niż tych, którzy zacierali ręce na myśl o szykujących się wyprzedażach.

Jak twierdzi Woof Wan-Bau, teledyski zaczął tworzyć z bardzo egoistycznych powodów: chciał po prostu poeksperymentować i pobawić się filmowymi technikami, nie podejrzewając, że kręcenie obrazów stanie się wkrótce jego najważniejszą pasją. Na początku filmowej drogi, artysta traktował swoje realizacje jako odrębny projekt, stąd też przyjął pseudonim Woof Wan-Bau, który stanowi zabawną, językową konstrukcję, związaną z odgłosami szczekającego psa w języku angielskim (woof), japońskim (wan) i włoskim (bau).

Jeżeli Ginsberg dla pokoleń wolnej miłości był postacią pozytywnego guru zachodniej kultury, Burroughs musiał być kimś w rodzaju oschłego sanitariusza na izbie wytrzeźwień. Pobudka, pobudka! Inspiracją stał się dla depresyjnych postpunkowców, industrialnych masochistów i drone’owych terrorystów. Sam idoli nie szanował, a hipokrytą nigdy nie był. Świadectwem każda muzyczna współpraca, która przebiegała zawsze na jego warunkach.

„Po raz pierwszy oparłem piosenkę o refren, zapożyczając go z „I Fought the Law””, opowiadał Allen Ginsberg o utworze „Do the Meditation Rock”. W rzeczywistości nie był to ani pierwszy ani jedyny poemat, który skomponował do muzyki, albo komponował równocześnie z muzyką. Współpraca z Philipem Glassem z 1988 roku, której rezultatem była opera „Hydrogen Jukebox” okazała się dla autora trylogii „Qatsi” nie małym wyzwaniem.

„…taa Kerouac. Jego słowa te słowa tak wiele słów będących. Braćmi tej samej trąbki sióstr saksofonu…”. Głos Marka Sandmana dobiega z innego świata. Świata nocnych klubów, nietrzeźwego dryfowania o białym świcie, odurzonego alkoholem i dymem z podziemi umysłu.

Picie kawy w Polsce to trochę jak kąpanie się w Wiśle – niby można, ale po co. Przyjemność wątpliwa, a skutki uboczne mogą wkrótce dać się we znaki. To, co u nas nazywa się kawą, jest zazwyczaj lekko kwaśne, niezbyt dobrze wyprażone i cenowo nieadekwatne do jakości.

Najwięcej o pisarzach możemy się dowiedzieć nie z ich książek, a na podstawie tego, co czytają – i jak to robią. Czytając na przykład Listy do młodego pisarza cały czas miałem wrażenie, że Llosa lubi się obracać w dość hermetycznym gronie – elitarnym klubie dżentelmenów (tylko dla Virginii Woolf zrobiono tu wyjątek, przyznając jej kartę członkowską) o odpowiednich nazwiskach, którzy mogą się wylegitymować stosownymi dokonaniami.

W mieście o brzydkich budynkach i najbrzydszych fontannach, jakie kiedykolwiek widziałam, do legendy przeszło piękno miejscowych kobiet. Jedna z nich, Karolina Belinić, zwana Karoliną Rijecką, w czasie wojen napoleońskich uwiodła angielskiego admirała Johna Learda i tym samym uratowała miasto od ataku.