Dlaczego „nieluzja”? Albowiem „iluzja” wyczerpała możliwości wzbogacania i rozszerzania znaczeń, stając się słowem tak wieloznacznym, iż przestało cokolwiek precyzyjnie znaczyć. Czy nowy termin wprowadzam potrzebnie?

Podobnie u Johna Cage’a, wszystko co słyszymy może być muzyką, a przecież dźwięki otoczenia to najbardziej elementarna rzeczywistość dźwiękowa jaka nas otacza. Przypomina mi się Luc Ferrari, który tworzył collage polegające na nagrywaniu dźwięków otoczenia i montowaniu ich na nowo.

Skoro iluzja ma być odbiciem, skoro jej powinnością jest ukazanie czegoś, czego de facto nie ma, skoro wreszcie – jak twierdzą niektórzy filozofowie – dane zmysłowe nie mówią o przedmiocie, [...]

Związek świata sztuki i polityki był zawsze napięty, pełen ekstremalnych emocji – pożądania, uległości, lekceważenia, pogardy, odrazy. Grupa trzymająca władzę wykorzystuje, odkąd istnieje, kulturę dla własnej promocji. Sztuka niestety, chcąc nie chcąc, nie może i nie chce, ulegając namiętności do krytycznej postawy…

Przy drewnianym, trzeszczącym stoliku w kawiarni gdzie ściany dźwigają stare portrety, toczymy ze sobą rozmowy wygrzebując z pamięci różne przygody i zdarzenia. Dostrzegam wtedy chaotyczność i nieskładność tych rozmów.

Judith Malinę ujrzałam po raz pierwszy w berlińskiej Akademii Sztuki w czerwcu 2006 roku, w towarzystwie jej młodszego o 31 lat męża, Howarda Reznika. Staruszka, obchodziła właśnie w Berlinie swe [...]

Zmęczenie odbiorcy miastem może być przyjemne, może być niemiłe. Męczymy się różnie. Gdy miasto oferuje nam teatr witryn, bogactwo wrażeń, jest w porządku moim zdaniem.

Od kilku dni w dziale „Teksty” portalu internetowego „Obieg” pod linkiem http://obieg.pl/teksty/7342 można było przeczytać tekst zatytułowany Trzydzieści lat minęło jak z bicza trzasł. Przypadek Foto-Medium-Art poświęcony w pierwszej części historii galerii Foto-Medium-Art, a w kolejnej omówieniu wystawy zatytułowanej Teraz! Artyści galerii Foto-Medium-Art, która odbyła się w dniach od 7 listopada do 21 grudnia 2008 roku w Mazowieckim Centrum Sztuki Współczesnej „Elektrownia” w Radomiu. Tekst, o którym mowa, datowany był na 6 stycznia 2009 roku i podpisany wówczas nazwiskami tandemu autorskiego Ewa Tatar i Dominik Kuryłek.